27/8/14

Νίκη στα όπλα της Παλαιστινιακής Αντίστασης!


Στη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Ο ερχομός του Απρίλη
Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή
Οι απόψεις μιας γυναίκας για τους άντρες
Το τραγούδι μιας γυναίκας
Τα γραπτά του Αισχύλου
Ο φόβος στα μάτια ενός τυράννου
Ο πρώτος έρωτας
Η χλόη πάνω στη πέτρα
Η πρώτη νότα της φλογέρας
σαν σε ταξιδεύει στις αναμνήσεις
Στη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Μια γυναίκα να κλέβει χρόνια μετά τα σαράντα
Το άρωμα του ροδάκινου
στα χείλη μιας γυναίκας
Μια ώρα ήλιου στη φυλακή
Τα συνθήματα ενός λαού
για τους χαμογελαστούς μάρτυρες
 
Μαχμούντ Νταρουίς
 

Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου. Ίσως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου. Ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης. Ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!
Ίσως αρπάξεις απ’ τη γή μου και την τελευταία σπιθαμή. Ίσως ταΐσεις στις φυλακές τη νιότη μου Ίσως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου -πιθάρια, έπιπλα και σκεύη-. Ίσως καθήσεις παν’ απ’ το χωριό μας σαν εφιάλτης τρόμου εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θα αντιστέκομαι!
Ίσως από τις νύχτες μου να σβήσεις κάθε φώς. Ίσως να στερηθώ της μάνας το φιλί. Ίσως κι ένα παιδί να βρίσει τον λαό μου, τον πατέρα μου. Ίσως να κλέψεις μια στιγμή απροσεξίας από τον φύλακα των πόνων μου. Ίσως πλαστογραφήσει την Ιστορία μου ένας δειλός, μυθομανής, θρησκόληπτος. Ίσως στερήσεις στα παιδιά μου καινούριο ρούχο στη γιορτή. Ίσως με δανεισμένο πρόσωπο τους φίλους μου πλανέψεις. Ίσως υψώσεις γύρω μου τειχιά… τειχιά… τειχιά… Ίσως τις μέρες μου καρφώσεις στο σταυρό του εξευτελισμού εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!
Εχθρέ του ήλιου στο λιμάνι στολίσματα, χαιρετισμοί, φωνές χαράς και αχολόι και τα πολεμικά τραγούδια μας φλογίζουν τα λαρύγγια κι ένα πανί μες στον ορίζοντα που προκαλεί τον άνεμο και τη φουρτούνα και ξεπερνάει τον κίνδυνο είναι του Οδυσσέα που επιστρέφει απ’ του χαμού τη θάλασσα επιστροφή του ήλιου, του ξενιτεμένου και όρκο βάνω στα μάτια τους δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι!!!
Σαχίμ Κάσεμ
 

Σφίξτε μου τα σκοινιά
Απαγορέψτε μου και τα τετράδιο και τα τσιγάρα,
κλείστε το στόμα μου με χώμα.
Το τραγούδι είναι το αίμα της καρδιάς
τ’ αλάτι του ψωμιού
το νερό του ματιού.
Γράφεται με τα νύχια, το λαρύγγι και τα μάτια…
Θα το λέω στο κρατητήριο
στην τουαλέτα
και στο στάβλο
με χειροπέδες, κάτω απ΄το βούρδουλα
κάτω απ΄τα δεσμά των αλυσίδων.
Πουλιά μυριάδες πάνω στης καρδιάς μου τα κλαδιά
πλάθουνε το μαχόμενο τραγούδι

Μαχμούντ Νταρουις


Καθισμένη στην αίθουσα αναμονής του Αεροδρομίου Λεονάρντο ντα Βίντσι της Ρώμης, έμοιαζε σαν μια κομψή κυρία. Κανείς δεν θα μάντευε τι ετοιμαζόταν να κάνει. Είχε αγοράσει το άσπρο φόρεμα δυο μέρες πριν στο κατάστημα πολυτελείας, στα Ισπανικά Σκαλοπάτια, για να ταιριάζει με την τσάντα της. Φόρεσε ένα άσπρο καπέλο για τον ήλιο με ένα επιπλέον λουρί. Δεν θα έπρεπε να πέσει εάν επρόκειτο να γίνει μάχη. Και ήταν πολύ σίγουρη ότι θα γινόταν. Κράτησε την τσάντα της σφιχτά. Ήταν μόνο δυο λεπτά πριν από την αναχώρηση της πτήσης 840. Μόλις είχε συναντήσει το συνεργό της, αεροπειρατή Σαλίμ, για πρώτη φορά, δυο ώρες νωρίτερα.
 
Είχαν εισιτήρια για την Ά θέση. Το όπλο χτύπησε το γοφό της. Το είχε δέσει με ταινία μέσα στα εσώρουχά της. Ήταν 29 Αυγούστου 1969 και η πτήση 840 της TWA μόλις είχε απογειωθεί. Ο προορισμός ήταν το Τελ Αβίβ, στο Ισραήλ. Λίγο αργότερα η γυναίκα σηκώνεται από το κάθισμά της, απειλεί το πλήρωμα με χειροβομβίδες και μπαίνει στο πιλοτήριο. Παίρνει το μικρόφωνο: «Κυρίες και κύριοι, παρακαλώ την προσοχή σας, παρακαλούμε δέστε τις ζώνες ασφαλείας σας. Είναι ο νέος κυβερνήτης που σας μιλά. Το κομάντο Τσε Γκεβάρα, του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης…».  Η 24χρονη Λέιλα Χάλεντ μόλις είχε ολοκληρώσει την πρώτη αεροπειρατεία της και ταυτόχρονα είχε γίνει η πρώτη γυναίκα που είχε ποτέ καταλάβει αεροπλάνο

(http://poetrybar.blogspot.gr/2012/03/blog-post.html)

 
Επειδή δεν πλέκω με νήματα
και κάθε μέρα περιμένω ένταλμα συλλήψεως 
επειδή το σπίτι μου κάθε μέρα
περιμένει επίσκεψη της αστυνομίας
για έρευνα- σάρωμα,
επειδή δε μπορώ ν' αγοράσω χαρτί

θα χαράξω αυτά που τραβάω
τα μυστικά μου όλα θα χαράξω
πάνω στον κορμό μιας ελιάς
στην αυλή του σπιτιού μου.
Θα χαράξω την ιστορία μου
τις πράξεις της τραγωδίας
τους αναστεναγμούς για τα περβόλια
κι όλα τα αχ πάνω στους τάφους των προγόνων μου.

Θα χαράξω
την κάθε πίκρα που γεύτηκα
την πίκρα που με το 'να δέκατο
απ' τη μελλούμενη ευτυχία θα σβήσει.


Θα χαράξω όλα τα στοιχεία
του κάθε χωραφιού που αρπάχτηκε
του χωριού μου τα σύνορα
τα σπίτια των ανθρώπων που ανατινάχτηκαν
τα δέντρα μου που ξεριζώθηκαν
τα' αγριολούλουδα που πατήθηκαν
τα ονόματα εκείνων που το μάσημα των νεύρων μου το 'κάμαν τέχνη
τα ονόματα των φυλακών
το είδος κάθε χειροπέδης που μου μάγκωσε τα χέρια
τις μορφές των δεσμοφυλάκων
και τις βρισιές
που μού 'ριξαν κατάμουτρα

Θα χαράξω,
Κάφρου Κάσεμ δε σε ξεχνώ
Θα χαράξω,
Ντερ Γιασίν ρίζωσε μέσα μου η θύμησή σου.
Θα χαράξω
φτάσαμε στο κορύφωμα της τραγωδίας
μας μάσησε, τη μασήσαμε, μα φτάσαμε.


Όσα μου λέει ο ήλιος θα χαράξω
όσα μου λέει το φεγγάρι
κι όσα λαλεί ο κορυδαλλός που κάθεται
σε τούτο το πηγάδι που οι δικοί του έχουν μισέψει
Για να θυμούμαι θα χαράξω πάντα
της τραγωδίας όλες τις πράξεις και τις φάσεις
όλης της συμφοράς
πάνω στον κορμό μιας ελιάς
στην αυλή του σπιτιού μου.

 Ταουφίκ Ζαγιάντ

Αυτή η πολιορκία θα κρατήσει
ώσπου να τους διδάξουμε να γράφουν
όμορφη ποίηση: την ποίησή μας
Αν δεν είσαι, καλέ μου, βροχή, γίνε δέντρο
καρπερό, χλοερό.

Γίνε δέντρο.
Κι αν δεν γίνεις, καλέ μου, ένα δέντρο,
πέτρα να γίνεις
μουσκεμένη δροσιά. Μια πέτρα να γίνεις.
Κι αν δεν γίνεις μια πέτρα, καλέ μου,
το φεγγάρι το ίδιο να γίνεις,
μες στο ύπνο εκείνης
που σε αγάπησε. Γίνε φεγγάρι
[είπε κάποια γυναίκα
στην κηδεία του γιου της]

Μαχμούντ Νταρουίς



Μπορούμε να αντικρίσουμε  αυτήν  την ιστορία και μετά να αποφασίσουμε σε ποια πλευρά θέλουμε να ανήκουμε σήμερα και πόσο διατεθειμένοι είμαστε να παλέψουμε. Δεν είμαστε απ' έξω [...] Ανυπομονώ να δω όλο και περισσότερους ανθρώπους  πρόθυμους να αντισταθούν στην κατεύθυνση που οδηγείται ο κόσμος: μια κατεύθυνση στην οποία οι προσωπικές μας εμπειρίες δεν σημαίνουν τίποτα, στην οποία είμαστε ελαττωματικοί, στην οποία οι κοινότητές μας είναι ασήμαντες, στην οποία είμαστε ανίσχυροι, στην οποία το μέλλον είναι προκαθορισμένο και στην οποία το υψηλότερο επίπεδο ανθρωπιάς εκφράζεται μέσω της επιλογής των αγορών μας στο Mall [...] Όταν θα γυρίσω από την Παλαιστίνη, πιθανότατα θα έχω εφιάλτες και συνεχώς θα έχω ενοχές για το ότι δε θα είμαι εδώ, αλλά μπορώ να το διοχετεύσω σε ακόμη περισσότερη δουλειά. Ο ερχομός μου εδώ είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω κα΄νει ποτέ μου.

Ρέιτσελ Κόρι, αμερικανοεβραία ακτιβίστρια που σκοτώθηκε στις 16 Μαρτίου του 2003 στη Γάζα, υπερασπιζόμενη τον Παλαιστινιακό λαό


Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή
Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και το όριο λέξεων
Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων που ήδη είχε ξεπεραστεί
 με στατιστικούς υπολογισμούς του μέτρου ανταπόκρισης
Τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ
Αλλά και πάλι, με ρώτησε, δεσποινίς Ziadah, δεν νομίζετε ότι όλα θα είχαν λυθεί αν απλά σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;
Παύση
Ψάχνω μέσα μου για τη δύναμη να δείξω υπομονή, αλλά η υπομονή δεν βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας μου τη στιγμή που οι βόμβες πέφτουν στη Γάζα
Η υπομονή μόλις μου ξέφυγε
Παύση. Χαμόγελο.
Διδάσκουμε ζωή, κύριε.
Rafeef, μην ξεχνάς να χαμογελάς.
Παύση
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, διδάσκουμε ζωή όταν αυτοί έχουν καταλάβει 
και τον τελευταίο ουρανό
Διδάσκουμε ζωή, αφού μετά τον τελευταίο ουρανό, έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του Απαρτχάιντ
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Αλλά σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή, στριμωγμένο ώστε να χωράει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων
Και απλά πέστε μας μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία
Βλέπετε, δεν είναι πολιτικό το θέμα
Θέλουμε απλά να πούμε στους ανθρώπους για σας και τον λαό σας,
 οπότε πείτε μας μια ανθρώπινη ιστορία
Μην πείτε τις λέξεις “απαρτχάιντ” και “κατοχή”
Το θέμα δεν είναι πολιτικό
Πρέπει να με βοηθήσετε, ως δημοσιογράφο, να σας βοηθήσω να πείτε την ιστορία σας που δεν είναι πολιτική
Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή
Μήπως να μας πείτε την ιστορία για τη γυναίκα από τη Γάζα 
που χρειάζεται φάρμακα;
Μήπως εσείς;
Έχετε αρκετά σπασμένα κόκκαλα για να καλύψετε τον ήλιο;
Παραδώστε μου τους νεκρούς σας και δώστε μου τη λίστα με τα ονόματα τους 
με όριο τις 1200 λέξεις
Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων και να συγκινήσει 
όσους έχουν αναισθητοποιηθεί απέναντι στο αίμα των τρομοκρατών
Αλλά λυπήθηκαν
Λυπήθηκαν για τις αγελάδες πάνω από τη Γάζα
Κι έτσι, τους δίνω ψηφίσματα του ΟΗΕ και στατιστικές και καταδικάζουμε 
και θρηνούμε και απορρίπτουμε
Κι αυτές οι δύο πλευρές δεν είναι ισότιμες: κατακτητής και κατακτημένος
Και εκατό νεκροί και διακόσιοι νεκροί και χίλιοι νεκροί
Και ανάμεσα έγκλημα πολέμου και σφαγή, και εξαπολύω λέξεις και χαμογελάω “όχι εξωτική”, χαμογελάω “όχι τρομοκράτης”
Και ξαναμετράω, ξαναμετράω, εκατό νεκροί, χίλιοι νεκροί
Υπάρχει εκεί έξω κανείς;
Θα ακούσει κανείς;
Μακάρι να μπορούσα να θρηνήσω εκεί τα σωματά τους
Μακάρι να μπορούσα να τρέξω ξυπόλυτη σε κάθε καταυλισμό προσφύγων και να αγκαλιάσω κάθε παιδί, να του κλείσω τ΄αυτιά ώστε να μην αναγκάζεται να ακούει τους ήχους από τις βόμβες για το υπόλοιπο της ζωής του, σαν κι εμένα
Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή
Και ακούστε να σας πω,
Τίποτε δεν έκαναν ποτέ τα ψηφίσματα του ΟΗΕ γι’αυτό
Και κανένα ηχητικό, κανένα ηχητικό, κανένα ηχητικό δε θα τους φέρει πίσω
Κανένα ηχητικό δεν μπορεί να διορθώσει την κατάσταση
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Διδάσκουμε ζωή, κύριε
Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ζωή

Rafeef Ziadah

17/8/14

Εκδήλωση για την καπιταλιστική κρίση στη Μελίτη Φλώρινας


Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση και συζήτηση έλαβε χώρα τη Δευτέρα 18 Αυγούστου στη Μελίτη Φλώρινας  για την καπιταλιστική κρίση, τις αιτίες της, το ιστορικό της πλαίσιο, τη χρεοκοπία της αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού και την επαναστατική έξοδο από κάθε κρίση. Παρακάτω η μια από τις δυο εισηγήσεις των διοργανωτών της εκδήλωσης, τους οποίους και ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση:

Καταρχήν θα πρέπει εδώ να ξεκαθαριστεί οτι η κατανόηση των αιτίων της καπιταλιστικής κρίσης δε θα πρέπει να τίθεται μόνο ως ένα ειδικό θέμα συζήτησης μερικών οικονομικών επιστημόνων και πολιτικών, δεν αφορά μονάχα τους οικονομικούς αναλυτές, τους υπουργούς οικονομίας ή τους ακαδημαϊκούς. Μας αφορά όλους άμεσα, γιατί η οικονομική πολιτική που κυριαρχεί επηρεάζει κάθε τομέα της ζωής μας, τόσο της ιδιωτικής όσο και της δημόσιας. Ο  λόγος, λοιπόν,  αυτής της εκδήλωσης είναι αυτός: να κατανοήσουμε βαθιά τα αίτια της παγκόμιας οικονομικής κρίσης ώστε να είμαστε σε θέση να κρίνουμε τις προτάσεις των πολιτικών διαχείρισής της, να έχουμε καθαρή εικόνα για τις συνέπειες της κρίσης όχι μόνο στον τόπο μας, στην χώρα που ζούμε, αλλά και παγκοσμίως και να προσεγγίσουμε με κριτική το οικονομικό σύστημα που βιώνουμε ώστε να γίνουμε  περισσότερο αντικειμενικοί όταν αποδίδουμε ευθύνες  για τα  καθημερινά προβλήματά μας .   

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε και να αντιληφθούμε τη διάσταση των καταστροφικών συνεπειών της οικονομικής κρίσης, αφού τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα είναι αυτά που δέχονται την μεγαλύτερη επίθεση απο το κεφάλαιο, το οποίο βρίσκεται σε κατασταση κινδύνου και προκειμένου να αναδιαρθρωθεί είναι σίγουρο οτι αυτό θα κάνει. Οι ερμηνείες που έχουν δοθεί στην καπιταλιστική κρίση ποικίλλουν και μεταξυ άλλων είναι και αποπροσανατολιστικές γιατί δεν υποδεικνύουν την ούτως ή άλλως προβληματική φύση του οικονομικού συστήματος, αλλά μεταθέτουν τις ευθύνες στους τρόπους λανθασμένης πολιτικής διαχείρισης της οικονομίας μιας χώρας ή σε συγκεκριμένα πρόσωπα.  Από αυτές τις ερμηνείες αντιλαμβανόμαστε  τον ανταγωνισμό αναμέσα σε κομμάτια  της αστικής τάξης και μέσα απο τα διακυβερνώντα κόμματα και τα κόματα αντιπολιτευσης παρουσίαζονται δυο κυριαρχες αποψεις:  η μια υπερασπίζεται οτι  το (ξε)πούλημα-ιδιωτικοποιηση δημοσίων επιχειρησεων, λιμανιών, τραπεζων, τις απελευθερωσεις επαγγελματων, τους υψηλους φορολλογικους συντελεστες, την μειωση μισθών και συντάξεων οτι είναι η λύση για να μπει η χώρα σε ρυθμό ανάπτυξης,  ένω η άλλη,  συσκοτιζοντας την αιτια της κρίσης, το προβλημα της παγκοσμιας οικονομίας, ρίχνει της ευθυνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως για παραδειγμα στην Μερκελ ή σε  προηγουμενες κυνερνησεις της χώρας και με την σειρα της προτείνει την άλλαγη πολιτικής κατευθυνσης, θέτει το ζήτημα της επαναδιαπραγματευσης του χρέους, την κρατικοποιηση προβληματικών τραπεζων, τη μείωση της φορολογίας όπου είναι εφικτό και μια κοινωνική πολιτικη μεσα στο περιβάλλον της ευρωπαϊκης ενωσης,  που κατα την αποψή μας είναι αδύνατη.  Και οι δύο αντικρούμενες πλεύρες επιρρίπτουν ευθύνες η μία στην άλλη για την οικονομική κρίση και τις πολιτικές επιλογες των κέντρων αποφάσεων, ενω στην ουσία αποκρύπτουν την πραγματικότητα και εμείς δεν έχουμε καμία δουλειά να ελπιζουμε σε καμία απο αυτες τις θέσεις, διοτι οπως θα εξηγησουμε και παρακάτω  οι απόψεις εκφραζουν  συμφέροντα που στόχος τους είναι η  ανάπτυξη του κεφαλαίου και η  διαχειρηση του μονοπωλιακου καπιταλισμού.

Πριν απ’όλα όμως, η εισηγηση δεν θα μπορούσε συνεχίσει και η κριτική μας θα ήταν αβάσιμη αν  δεν αποσαφηνίζαμε με δύο λόγια την έννοια του καπιταλισμού, δεν αναλύαμε την προβληματική φύση του και δεν μιλουσαμε για το πως επηρέαζει την Ελλάδα. Έτσι λοιπόν, καπιταλισμός είναι το κοινωνικό και οικονομικό συστημα όπου οι παραγωγικές δομές, η διακίνηση των προϊόντων, οι επενδύσεις σε οικονομικά αγάθα, το εμπόριο, οι κοινωνικές και όχι μόνο υπηρεσίες κατέχονται από ιδιώτες με κίνητρο και ως στόχος το κέρδος.  Οι κυρίαρχες τάξεις οι ιδιοκτήτες δηλαδη των παραγωγικών μέσων, δεν αρκούνται μόνο στην απλή απόσπαση του κέρδους άλλα εξ αιτίας της ανταγωνιστικής φύσης του οικονομικού αυτού συστηματος αναγκάζονται να βρίσκουν όλοενα και περισσότερους τρόπους αυξησης της κερδοφορίας τους. Εδώ να προσθέσουμε μια σημαντική παρατηρηση. Το κεφάλαιο προκειμένου να παράξει υπεραξία, το κέρδος δηλαδή, το αντλεί από την εργασία των εκμετταλλευόμενων τάξεων που το μόνο κεφαλαίο που κατεχουν είναι η εργατική τους δυναμη.

Επομένως, επειδή κινητρο και στοχος του κεφαλαιου είναι να πολλαπλασιάζεται και να συντηρει την ανταγωνιστικότητα του εν τέλει, δημιουργει τις κατάλληλες προϋποθέσεις ωστε το κόστος παραγωγής προϊόντων είναι φθήνο και η παραγωγη να είναι ενταντική. Δηλαδή αυξάνει τις ώρες εργασίας ενω παραλληλα μειωνει τους μισθούς.

Οι μισθοί, όμως, αποτελούν μεγάλο κομμάτι της αγοράς των προϊόντων, όσο δηλαδή ο ιδιώτης συσσωρεύει κεφάλαιο στα χέρια του, τόσο υπονομεύει την οικονομία και έτσι στη μακροχρονη πορεία της παραγωγής και κατανάλωσης χάνεται η ισορροπία αυτων των δυο. Αυτό πρακτικά σημαίνει  οτι εργάτης πλέον δεν μπορεί να καταναλωσει καν αυτα που παράγει, με αποτέλεσμα να υπερσυσσωρευόνται τα κεφάλαια αλλά να μην πάραγουν κέρδος, αφού η κατάναλωση και τα κέρδη είναι χαμηλα σε ποσοστά. Αυτό το αντικειμενικό γεγονός αναγκαζει το κεφαλαιο να μην αναπτύσσεται και να μη διακινειται,  με αποτέλεσμα  την διακοπή της διευρυμένης παραγωγης  του..

Αυτή είναι και η προβληματική φύση του καπιταλισμού, η κρίση του. Η κρίση ξεσπάει στον κλάδο που δεν μπορεί να αναπαραχθει ως κεφάλαιο και διακόπτεται η παραγωγή του.  Εξ’αιτίας της άμεσης εξάρτησης των βιομηχανίων με τις τράπεζες, με τις εθνικές οικονομίες, με τις πρωτοπαραγωγικές επιχειρησεις κοκ. μια κρίση σε ένα τομέα άμεσα επηρέαζει και τους υπόλοιπους με τις χειροτερες συνεπειες να δέχεται η εργατικη τάξη που εξαρτάται απο αυτες.   Εν τω μεταξύ, μια προσωρινη λύση στην ελαττωματικοτοτητα του συστήματος δίνουν οι τράπεζες. Την αδυναμία κατανάλωσης και τη στασιμότητα της αγοράς καλύπτουν οι τράπεζες μέσω της πίστωσης, δηλαδή μέσω του χρεους. Η συνεχής ανάπτυξη με «δανεικά» τα οποία δεν αναπληρώνονται αλλα προστίθονται στο πρόβλημα διογκώνουν ακόμα πιο πολύ την κρίση που μετατρεπεται πλέον σε χρηματοπιστωτική. Ειναι μια προσωρινή λύση για να παρει ανασα το σύστημα που του γυρνάει μπουμερανγκ. Καποια στιγμή η ανικανοτητα της αγοράς να απορροφήσει τα προϊόντα θα ξαναεμφανιστει και τοτε ενα αλυσιδωτο κραχ χτυπάει στο κέντρο της οικονομίας με τις επιχειρήσεις όλων των κλάδων να υποστούν ζημιες εφόσον η μια εξαρτάται απο την αλλη. 

Για παράδειγμα όταν η κρίση ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2008, ξέσπασε στον τομέα κατασκευής κατοικιών. Δηλαδή κατασκευάζονταν συνεχώς κατοικίες, από μονοπώλια του κλάδου, δημιούργησαν και προγράμματα με τράπεζες και δάνεια για να αγοραστούν από τα λαϊκά στρώματα, αλλά τα δάνεια δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν έξαιτιας των χαμηλων μισθών, επομένως ξεσπιτώθηκε ο κόσμος που χρωστούσε, έμεναν απούλητα σπίτια και η τράπεζα έχασε το ρευστό χρήμα. Ετσι σταμάτησε η οικοδόμηση κατοικιών.

Το σταμάτημα της οικοδόμησης κατοικιών, φέρνει μείωση της παραγωγής στις επιχειρήσεις τσιμέντου, σιδήρου, άλλων οικοδομικών υλικών, της βιομηχανίας ξύλου, των ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, άρα και μείωση της παραγωγής ηλεκτρολογικού υλικού (καλώδια χαλκού, πλαστικό περίβλημά του, υλικά φωτισμού, σωληνώσεις κλπ). Η μείωση της παραγωγής σε όλους τους βιομηχανικούς κλάδους που σχετίζονται άμεσα με την οικοδομή κατοικιών, σημαίνει απολύσεις, μείωση ωραρίων ημερών δουλειάς στη βδομάδα, αφού μειώνεται η παραγωγή, με ταυτόχρονη μείωση μισθών κλπ.

Αντίστοιχα συμβαίνει και με κλάδους παραγωγής άλλων καταναλωτικών εμπορευμάτων. Η αδυναμία κατανάλωσης από τα πλατιά λαϊκά στρώματα, σε είδη πλατιάς κατανάλωσης αντικειμενικά θα φέρει μείωση ή και διακοπή παραγωγής.

Το ίδιο ισχύει και στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες με τον ντόρο που γίνεται για την ανάγκη ενίσχυσης των αυτοκινητοβιομηχανιών. Υπάρχει τέτοια υπερπαραγωγή που μένουν απούλητα αυτοκίνητα. Δεν μπορεί να τα καταναλώσει- αγοράσει η κοινωνία.  Οι τραπεζες επισης δεχθηκαν μεγαλο πληγμα απο την στασιμότητα της αγοράς. Οι επιχειρησεις που είχαν δανειστεί, με σκοπο την αναπτυξη, μολις συνεβει η κρίση αδυνατουσαν να αποπληρωσουν τα δάνεια που είχαν ,το ιδιο και το πλήθος ανέργων ή των χαμηλομισθων που εχουν πάρει στεγαστικά δανεια. Ετσι οι τράπεζες, συσσωρευσαν ένα μεγάλο ποσοστό κόκκινων δανείων, τα οποια προσπαθούσε η μια να τα μεταφέρει στην άλλη προκειμένου να γλυτώσει. Με διαφορες κομπίνες δημιουργηθηκαν πακέτα ομολόγων, στα οποια ήτανε αναμεμειγμένα τα μη αποπληρωτέα δανεια με κάποια δάνεια που εξηρετούνταν. Πολλά από αυτά τα πακέτα ομολόγων είχαν καταληξει στα χερια της Lehman Brothers, ενός τραπεζικού κολοσσου ο οποίος και χρεοκώπησε. Τότε βγήκανε στην επιφάνεια τα περισσοτερα προβληματα της πιστωτικης αγοράς, η οποια προκάλεσε μεγάλη ζημια στους πάγκόσμιας βεληνηκους κλαδους: χρηματοπιστωτικό, επιχειρηματικό, βιομηχανικό, ακόμα και σε επιπέδο εθνικών οικονομιων. Και πως να μη συμβει αυτό άλλωστε, απο την στιγμη που όλοι προαναφερομενοι κλάδοι ως ιδιωτικοί  και οι εθνικες οικονομιες είναι σε αλλαηλεξάρτηση μεταξύ τους;

Ετσι το περασμα της παγκοσμιας καπιταλιστικής κρίσης στην ελληνική οικονομία ήταν κατι αναποφευκτο. Δεν είχε να κάνει μόνο με την διαφθορά του ελληνικού πολιτικού συστηματος, την αδυναμία διαχειρισης του κρατικού χρέους ή τα λεφτά που φάγανε κλπ,  αλλά κυρίως γιατί στην Ελλαδα το πολιτικό και το οικονομικο σύστημα είναι καπιταλιστικό και λειτουργει σύμφωνα με τις ιμπεριαλιστικες στρατηγικές των τραπεζων και των μονοπολίων. Από την στιγμη που η Ελλάδα μπήκε στν Ε.Ε. άρχισε να δανειοδοτειται με υπερογκα ποσα για τον λεγόμενο εκσυχρονισμό της χωρας, που τότε λειτούργησαν ως κινήσεις για την επικύρωσή της από τις διεθνείς αγορές, την ανάδειξη της ανταγωνιστικοτητας της και ταυτοχρονα  την αναστήλωση, επενδυση και επεκταση των ντόπιων τραπεζικών ομίλων και των ιδιωτικών βιομηχανικών μονοπολίων.  Χρηματοδοτείται και πιστώνεται απο την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα με μεγάλα επιτόκια για να  καλύψει τις κεφαλαιακές ανάγκες  των τραπεζών, οι οιποιες με την σειρα τους προσέφεραν καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια στον πληθυσμό για την αγορα διαφορων αγαθων . Ως κρατος μέλος της ε.ε επιδοτείται για εργα υποδομής, που τα συγκεκριμένα κονδύλια καταλήγουν στους μεγαλοεργολάβους της ντοπιας οικονομικης ελίτ . Αγοράζει οπλισμό με πίστωση και εκσυγχρονίζει το πολεμικό της οπλοστάσιο σε καιρό ειρήνης που δεν εξυπηρετεί την εθνική της άμυνα, αλλά  τους ιμπεριαλιστικους σχεδιασμους του νατο, παίρνοντας ενεργή θέση στη διαμορφωση του γεωπολιτικου παζλ. Ουσιαστικά η Ελλαδα συντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαισιο  συμμαχιών, όπως η ευρωζωνη, και προκειμενου να μην διαταραχθει η ευρυθμια της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής και της παγκόσμιας αγοράς, λαμβάνει μέτρα  λιτότητας, παράγωγο ακραιου νεοφιλελευθερισμού, ως απάντηση– αντιμετώπιση της κρίσης και της αναδιάρθρωσης του χρέους.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και των ανώτατων κλιμακίων της Ε.Ε που εκφραζεται μεσα απο τις μνημονιακές συμβάσεις, έχει εκτοξεύσει το δημοσιο χρέος από 148% του ΑΕΠ το 2010, στο 208% σήμερα. Επομένως, το μνημόνιο οχι μόνο δεν ελάφρυνε το χρέος αλλα το επιβάρυνε και άλλο. Σημαντικό πρόβλημα είναι οι αυξησεις στους φόρους, στις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης με παράλληλη ληστρική επιδρομή στα δημόσια ταμεία της χώρας. Μικρο-επιχειρησεις, μικρά εργοστασία και βιομηχανίες κλείνουν υπο το βάρος των χρεοκοπιών, η αγροτική παραγωγή ολοένα και μειώνεται, οι απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αυξάνονται οι θέσεις εργασίας λιγοστεύουν, οι μισθοι και οι συντάξεις πετσοκοβονται. Οι νέες εθνικές συμβασεις εργασίας είναι ο νέος εργασιακος μεσαιωνας που νομιμοποιεί την στεγνή εκμετάλευση με πολυ χαμηλούς μισθούς, αόριστο χρόνο εργασίας, όσο δηλαδή θα χρειαστεί το αφεντικό έναν εργάτη, μετά τον απολύει χωρίς αποζημίωση και κατά τη διάρκεια της εργασίας του δεν εχει τα δικαιώματα που είχε καποτε. Παράλληλα δημόσιες περιουσίες   ξεπουλιούνται χωρίς να καταβάλλονται τα έσοδα άμεσα στο κράτος, τα δάση μετατρέπονται σε ορυχεία  εξόρυξης χρυσού, τα δημοσία νοσοκομεία υπολειτουργούν, η παιδεία ευτελίζεται και η καταστολή  αυξάνεται. Αυτή η βαθιά αντικοινωνική  οικονομική πολιτική της Ν.Δ. και του Πασοκ σε αγαστή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση διαμορφώνει ιδανικά ενα περιβάλλον που τα μονοπώλια θα αναπτυχθούν και θα κερδοφορήσουν εις βάρος του λαού. Αυτή είναι η λεγόμενη ανάπτυξη που η κυβέρνηση διακαώς περηφανεύεται οτι έχει φέρει στην χώρα και η έξοδος στις αγορές δεν παύει να είναι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη της ως επιβράβευση για την μείωση του κόστους παραγωγής και διακίνησης εμπορευμάτων και αγαθών των κολοσσιαίων μονοπωλιακών κλάδων .

Από την άλλη πλευρά, ο Σύριζα την περίοδο που τα ποσοστά του κυμαίνονταν ακόμα στο 5%, έβγαζε πύρινους λόγους για την διαφθορά του πολιτικού συστήματος, τη βαρβαρότητα των νέων οικονομικών μέτρων και την διάλυση των δημοκρατικών θεσμών της Ευρωπαικης Ένωσης και της χωρας.  Εκείνη η περΊοδος του 2009-2012, συνοδεύοταν από μεγάλη πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας και έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια με μεγάλες περιόδους εντάσεων και εκρήξεων συσσωρευένης οργής. Μια μερίδα του λαού, απογοητευμένη απο τα κόμματα εξουσίας Ν.Δ και Πασοκ, δίνει αύξηση του ποσοστού του Συριζα στα εκλογικά αποτελέσματα, και ο Σύρίζα απο ένα ταπεινό κόμμα με λίγες έδρες στη  βουλή γίνεται κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάπου εκεί ο Συριζα αλλάζει την γραμμή του με απανωτές τροπολογίες στο καταστατικό και στις θέσεις του. Συναντήσεις με βαρύδγουπα ονόματα της αμερικάνικης πολιτικής σκηνής, ευρωπαίους οικονομικούς συβουλάτορες και με ντόπιους μεγαλοβιομήχανους, αρκούσαν για να αμβλύνουν τις ριζοσπαστικές και κάθετες απόψεις που είχε περι Ευρωπαϊκής Ενωσης, για το ευρώ και για το ΝΑΤΟ, ενώ ταυτοχρονα η φιλολαϊκή οικονομική πολιτική που διαμύνειε οτι θα έχει -τα γνωστα τσιτάτα για διαγραφή χρέους-σκίσιμο μνημονίων- περιορίστηκαν σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και ένα πρόγραμμα οικονομικής σταθερότητας που δεν θα το ελέγχει η τρόικα, αλλά η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο. Δηλαδή αν ακομά πριν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τέτοιου είδους πολιτικές κωλοτούμπες μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει οντας ως κυβερνων κόμμα..Για να ακριβολογούμε, όμως, η ασοβαρότητα και ο οπορτουνισμός ελόχευε μέσα του από ακόμα πιο παλια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το αυτοαποκαλούμενο κόμμα ριζοσπαστικής αριστεράς, μόνο ριζοσπαστικό δεν ήταν όταν είχε ψηφίσει την συνθηκη του Μααστριχτ το 1992, η οποία προέβλεπε την δημιουργία του ευρώ και της ενιαίας νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και την δημιουργία του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Που προέβλεπε μεταξύ των χωρών της Ε.Ε να διακινούνται ελεύθερα υπηρεσίες, κεφάλαια, εργαζόμενοι και εμπορεύματα. Μια συνθήκη  που έρχεται σήμερα να καταδικάσει, για να την ξελασπώσει πάλι αύριο. Και οι κωλοτούμπες συνεχιζονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κάποτε έλεγε πως η κρίση είναι συστημική, γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού, για να έρθει στο τώρα να αναθεωρήσει και να πει ότι για την κρίση ευθύνεται ο Καζινο-καπιταλισμός, ένα οικονομικό μοντέλο που δεν λειτουργεί σωστά, άλλα ποτέ ο ίδιος ο καπιταλισμος ως οικονομικό συστημα,  παραφραζοντας με ανήθικο τρόπο τις ίδιες του τις οικονομικές αναλύσεις. Δηλαδή ο ριζοσπαστισμός του Σύριζα είναι η ορθολογικοποίηση  του καπιταλισμού! Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ανερχόμενη πολιτική δύναμη που θα εκμεταλευτεί την θέση ισχύος του με φιλολαϊκό προσωπείο για να προστατεύσει και αυτός τα κεφάλαια της ντόπιας και ευρωπαϊκής  αστικής τάξης που εκπροσωπεί  και αν δεν μπορεί να το κάνει μόνος του θα έχει και βοηθούς συγκυβερνούντες που μπορεί να είναι και εχθροί του σήμερα. Ένας πολιτικός σαλτιμπάγκος που δεν θα φέρει την άνοιξη.

Η κρίση είναι ο ιδιος ο καπιταλισμός, το ξαναλέμε. Όσο επιβιώνει αυτό το οικονομικό σύστημα θα επιβιώνει και το ελάττωμα που έχει απο την φύση του και όσο λειτουργεί τόσο θα αυταρχικοποιούνται και οι πολιτικές διαχείρισής του. Το σύνολο αξιών, πολιτικών και θεσμικών λειτουργιών που αναπτύσσονται και εγκαθιδρύονται στον καπιταλισμό, θα λειτουργούν ωφελιμιστικά για τις ανώτερες τάξεις και καταδικαστικά για τις κατώτερες. Κανένα κόμμα στα πλαίσια της  αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν θα κάνει σοβαρή αλλαγή στο οικονομικό σύστημα και αυτόματα θα συμβάλλει στην σταθεροποίησή του. Η κρίση για μας θα πρέπει να γίνει πυξίδα για να διαμορφώσουμε αυτούς τους νέους δρόμους και αυτές τις πολιτικές διαδρομές που θα μας οδηγήσουν στην πλήρη απεμπλοκή απο αυτό το σύστημα, στην ανατροπή του. Δεν έχουμε τίποτα πια να χάσουμε παρα μόνο τα δεσμά μας.

14/8/14

14 Aυγούστου 1954: εκτελείται ο αμετανόητος κομμουνιστής Νίκος Πλουμπίδης



Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω, 
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς, 
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω, 
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς, 
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω, 
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς.

Σαν ψίχουλα είναι τούτα τα στιχάκια, 
από συμπόσια και ξενύχτια ποιητών, 
τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια, 
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ, 
τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια, 
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ.

Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.

Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.

Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω, 
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς.

5/8/14

Καμιά δίωξη, καμιά έκδοση των Τούρκων και Κούρδων πολιτικών προσφύγων


Τα τελευταία χρόνια στο στόχαστρο του ελληνικού κράτους έχουν συμπεριληφθεί οι τούρκοι και κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες. Οι σύντροφοι αντιμετωπίζουν τις απαγωγές/συλλήψεις και τις κοινές επιχειρήσεις ελληνικών, τούρκικων και αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, τις έρευνες στα σπίτια και τα γραφεία τους, την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, τις φυλακές τύπου Γ.
Η σύγκρουση για το γεωστρατηγικό ρόλο του Αιγαίου και της Κύπρου, τα όρια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, η κοινή ”αντι”τρομοκρατική πολιτική, η υπογραφή δεκάδων μνημονίων και συμφωνιών ανάμεσα στο ελληνικό και τούρκικο κράτος αποτελούν όψεις μιας αντιφατικής σχέσης σύγκρουσης και αλληλεξάρτησης της ελληνικής και τούρκικης αστικής τάξης.
Δεν είναι τυχαίο ότι η συμφωνία για την κοινή ”αντι”τρομοκρατική πολιτική πραγματοποιήθηκε παρουσία δεκάδων ελλήνων και τούρκων επιχειρηματιών. Οι εξεγέρσεις σε όλη την Τουρκία με τους νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες, οι ταραχές μετά τους εκατοντάδες νεκρούς στο ορυχείο της Σόμα, ο ένοπλος αγώνας στις πόλεις και τα βουνά είναι εχθρός της “οικονομικής συνεργασίας”. Η ελληνική κυβέρνηση το έχει κάνει ξεκάθαρο: «αναζητούμε τρόπους για να αναβαθμίσουμε τη διμερή συνεργασία μας σε όλους τους τομείς – ιδιαίτερα στην ενέργεια, το εμπόριο, τον τουρισμό και τις επενδύσεις».
Σήμερα διαφαίνεται καθαρά το αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού. Εξαθλίωση, κοινωνικός κανιβαλισμός, ωμή κρατική βία, άγρια καταστολή. Σήμερα η κυρίαρχη προπαγάνδα επιχειρεί με κάθε τρόπο να κρύψει την πραγματική αιτία της κρίσης: τη δομική αντίθεση του καπιταλισμού, τη σχέση εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο.
Σήμερα οφείλουμε να σταθούμε πολιτικά, ηθικά, υλικά δίπλα στους τούρκους και κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες. Να αντισταθούμε στην κρατική καταστολή, να οργανώσουμε τους κοινούς μας αγώνες ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Σήμερα πρέπει να στρατευθούμε στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, να οξύνουμε τον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο, να οικοδομήσουμε ένα μαχόμενο αντικαπιταλιστικό κίνημα.
Το να αγωνίζεσαι ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό δεν είναι έγκλημα. Είναι καθήκον.
Αλληλεγγύη σε όσους αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Πρωτοβουλία αναρχικών και κομμουνιστών για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και την προλεταριακή αντεπίθεση.