30/5/15

Σχετικά με το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ και την πολιτική του ελληνικού κράτους


Τα κείμενα της συνέλευσης «Σχετικά με το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ και την πολιτική του ελληνικού κράτους» και «Με αφορμή τις δηλώσεις υποταγής στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό των Δραγασάκη-Καμμένου» (https://athens.indymedia.org/post/1544509/) αλληλοσυμπληρώνονται. 


Σχετικά με το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ και την πολιτική του ελληνικού κράτους

Στις 18 Μάη συνεδρίασε στις Βρυξέλλες στη διευρυμένη του μορφή το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ (FAC), υπεύθυνο για τη χάραξη της εξωτερικής, εμπορικής, "αμυντικής" και αναπτυξιακής πολιτικής της Ένωσης. Με την παρουσία του γ.γ. του ΝΑΤΟ, Γιενς Στόλτενμπεργκ, το Συμβούλιο εξέτασε την παραπέρα σύσφιξη των σχέσεων της ΕΕ με το ΝΑΤΟ και τη συνεργασία τους στην ιμπεριαλιστική διείσδυση στη Συρία, το Ιράκ, την Ουκρανία κλπ. Αποφασίστηκε επιπλέον η δημιουργία μιας ναυτικής στρατιωτικής δύναμης στη Μεσόγειο (EUNANFOR MED), με επιχειρησιακή έδρα τη Ρώμη και πρόσχημα την καταπολέμηση του δουλεμπορίου. Το συμβούλιο αποφάσισε την ανάληψη στρατιωτικής δράσης για την καταστροφή δουλεμπορικών σκαφών πριν τη χρήση τους, αλλά μια αποστροφή του λόγου του γ.γ. του ΝΑΤΟ δείχνει και τις πραγματικές προθέσεις που έχουν για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες: «μπορεί να υπάρχουν ξένοι μαχητές, μπορεί να υπάρχουν τρομοκράτες που κρύβονται ανάμεσα στους πρόσφυγες». Πραγματικός σκοπός φυσικά, δεν είναι η προστασία των μεταναστών και των προσφύγων, που αποτελούν θύματα της ίδιας της πολιτικής βίαιης φτωχοποίησης και πολεμικών επενδύσεων των "προστατών" τους, αλλά ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των πρώτων υλών και των ενεργειακών ροών στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της αναζητούν νέα πεδία κερδοφορίας, προσπαθώντας να πλασαριστούν με ευνοϊκότερους όρους στο μοίρασμα της πίτας. Έχοντας σα διαπραγματευτικό χαρτί την ειδική γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να χωθεί βαθύτερα και να παίξει ενεργότερο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ο Πάνος Καμμένος απευθυνόμενος στον γ.γ. του ΝΑΤΟ όχι μόνο πρότεινε τη συνέχιση της επιχείρησης EUNAVFOR ATALANTA στο Κέρας της Αφρικής, με πρόσχημα τη βελτίωση της ασφάλειας των θαλάσσιων εμπορικών οδών και την καταπολέμηση της πειρατείας, αλλά προχωρώντας ακόμα περισσότερο τάχθηκε υπέρ της σύσφιξης των ευρωατλαντικών σχέσεων: "με στόχο τον περιορισμό του εξτρεμισμού, του φονταμενταλισμού, του αλυτρωτισμού και των εθνικιστικών ιδεών που αποσταθεροποιούν την περιοχή των Βαλκανίων". Και σε ένα κρεσέντο ισλαμοφοβίας συμπλήρωσε:  «ο επόμενος εφιάλτης για την Ευρώπη θα είναι: η τρομοκρατία των τζιχαντιστών που ήδη γεννιέται μέσα στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας και απαιτεί άμεσες λύσεις. Η παράνομη διακίνηση ανθρώπων από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής προς τον ευρωπαϊκό χώρο και ειδικά των νοτίων χωρών της ΕΕ (...) Η πιθανή εκμετάλλευση των πραγματικών ή φανταστικών μειονοτήτων από τρίτους».

Δυο μέρες αργότερα ο υπουργός άμυνας επισκεπτόμενος στην Ουάσιγκτον την υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Κριστίν Γουόρμουθ, επανέλαβε τις δηλώσεις πλήρους ταύτισης του ελληνικού κράτους με τον "πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία" των ΗΠΑ και πρότεινε εκ νέου την αναβάθμιση της νατοϊκής βάσης στη Σούδα και τη δημιουργία μιας νέας βάσης στην Κάρπαθο, όπου πιθανότατα θα σταθμεύσουν αμερικάνικα drones (μη επανδρωμένα αεροσκάφη).

Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 22 Μαΐου κατατέθηκε στην αρμόδια επιτροπή στη Βουλή το «Μνημόνιο Συναντίληψης μεταξύ του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Άμυνας της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας» που προβλέπει σειρά διευκολύνσεων για την μεταφορά υλικών και στρατευμάτων καθώς και την ίδρυση Πολυεθνικού Συντονιστικού Κέντρου Στρατηγικών Θαλάσσιων Μεταφορών (AMCC). Το Αρ.2 της σύμβασης δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας για τα ευρωατλαντικά συμφέροντα που εξυπηρετεί: «Στόχος του παρόντος Μνημονίου Συναντίληψης, είναι να καθορισθούν οι παρεχόμενες από το AMCC υπηρεσίες, προκειμένου να βοηθηθεί η Δημοκρατία της Βουλγαρίας στην επίλυση των ελλείψεών της σε στρατηγικές μεταφορές, με ιδιαίτερη μέριμνα για τις ελλείψεις που προκύπτουν από την ανάγκη ταχείας ανάπτυξης δυνάμεων σε επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε ή άλλων πολυεθνικών φορέων, οι οποίες διεξάγονται κατόπιν εντολής των Ηνωμένων Εθνών ή/και σε ασκήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης-ΝΑΤΟ».

Είναι προφανές πως η ελληνική αστική τάξη και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν είναι αθώες του αίματος. Σε μια συγκεκριμένη ιδιαίτερα δύσκολη συνθήκη για τον ελληνικό εθνοκρατικό σχηματισμό, με ένα κρατικό χρέος να φτάνει σύμφωνα με τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους στα 313 περίπου δις (κατά κύριο λόγο σε διακρατικούς μηχανισμούς: 131 δις στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας EFSF, 20 δις στην ΕΚΤ, 21 δις στο ΔΝΤ, 7 δις στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και 53 δις σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ), με δυσβάσταχτες δανειακές συμβάσεις που συνοδεύονται από αντικοινωνικά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και με τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας να επικρέμεται εν μέσω κρίσιμων eurogroup, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιλέγει να βαθαίνει τη σύνδεσή της με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, αυξάνοντας την έκθεση της Ελλάδας στο ενδεχόμενο εμπλοκής σε μια γενικευμένη ή περιορισμένη πολεμική σύρραξη. Η συγκυβέρνηση δίνει τα ρέστα της ώστε να κρατηθεί το ελληνικό κράτος δεμένο στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, για να εξυπηρετηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων.

Η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό είναι αδιαίρετη με τη ρήξη με την εγχώρια αστική τάξη και το κράτος της, ακριβώς επειδή το ελληνικό κεφάλαιο ακολουθεί τη στρατηγική επιλογή πρόσδεσης με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Μονάχα η συγκρότηση ενός πραγματικά διεθνιστικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου μπορεί να εξυπηρετήσει τα προλεταριακά- λαϊκά συμφέροντα. Μονάχα η οργάνωση της τάξης μας και η αντεπίθεση απέναντι σε εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο με σκοπό την κοινωνική επανάσταση, εδώ μα και παντού, μπορεί να αποτελέσει τη μοναδική αξιόπιστη απάντηση απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Μέχρι τον κομμουνισμό και την αναρχία!

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

27/5/15

Πορεία ενάντια στην Ευρώπη Φρούριο, Παρασκευή 29/05 6 μμ Πλατεία Βικτωριας


Δικά μας όπλα η αλληλεγγύη των από τα κάτω, ο αγώνας από τα κάτω

Η 1η ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΕΜΟΥ
διεξάγεται στους τόπους προέλευσής τους

εκεί όπου τα ευρωπαϊκά κράτη (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού) και οι καπιταλιστικές-στρατιωτικές συμμαχίες (τύπου ΝΑΤΟ) εξαπολύουν πολέμους, χρηματοδοτούν και οπλίζουν δικτατορικά καθεστώτα, προωθούν την οικονομική αφαίμαξη, την περιβαλλοντική καταστροφή, την πλήρη εξαθλίωση και προσφυγιά ολόκληρων πληθυσμών προς όφελος ντόπιων και υπερεθνικών αφεντικών

και η 2η ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΕΜΟΥ
στα σύνορα και στο εσωτερικό της Ευρώπης

εκεί όπου μετανάστες και μετανάστριες εξοντώνονται μαζικά. Είτε με ακαριαίο θάνατο στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης (λεκάνη της Μεσογείου-Έβρος), έργο του επίσημου ευρωπαϊκού δολοφονικού μηχανισμού της FRONTEX και των κυκλωμάτων διακίνησης. Είτε με πλήρη εξαθλίωση και εξευτελισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους βασανισμούς σε αστυνομικά τμήματα, στις επιθέσεις παρακρατικών και κρατικών συμμοριών (φασιστικά πογκρόμ και επιχειρήσεις σκούπα της ΕΛ.ΑΣ), στη μαύρη εργασία της ακραίας εκμετάλλευσης και των ξυλοδαρμών από τα ντόπια αφεντικά.

Απέναντι στην τρομοκρατία των κρατών, στην κυριαρχία των αγορών, στη βαρβαρότητα των εθνικιστών και των ρατσιστών, στην κτηνωδία των θρησκευτικών φονταμενταλιστών. Άνθρώποι πρόσφυγες, μετανάστες και ντόπιοι από τις δύο ακτές της ίδιας θάλασσας, είμαστε αυτοί/ές που οφείλουμε να κάνουμε τη Μεσόγειο εδώ και τώρα, τόπο της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της φιλοξενίας.

ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΟΠΛΑ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ  ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ
 
 
Kάλεσμα στήριξης της πορείας αλληλεγγύης στους μετανάστες που διοργανώνει η αναρχικη καμπάνια διεθνιστικής αλληλεγγύης Τρεις Γέφυρες
 
Η ΕΥΡΩΠΗ ΦΡΟΥΡΙΟ ΔOΛΟΦΟΝΕΙ
 
Η καπιταλιστική ανάπτυξη απαιτεί το αίμα των κολασμένων, απαιτεί χιλιάδες νεκρούς στα χερσαία και υδάτινα σύνορα του ευρωπαϊκού ¨παραδείσου¨, απαιτεί τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των ενεργειακών ροών, απαιτεί φασιστικά πογκρόμ και κρατικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, απαιτεί την υπερεκμετάλλευση μέσω της τεχνητής παρανομοποίησης μιας ακραία υποτιμημένης εργατικής δύναμης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29-05
ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ ΣΤΙΣ 18:00

συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

21/5/15

Με αφορμή τις δηλώσεις υποταγής στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό των Δραγασάκη-Καμμένου

a

«Διότι ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται»
Αλέξης Τσίπρας 14-05-2014

Μέσα σε λίγους μόνο μήνες συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει αποκαλυφθεί πλήρως το περιεχόμενο της λεγόμενης “πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής”, που τόσα χρόνια πλάσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ ως μεταμοντέρνο αντιιμπεριαλισμό. Η συγκυβέρνηση όχι μόνο δεν αμφισβητεί έμπρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να δηλώσει την πλήρη υποταγή της. Ο ακροδεξιός υπουργός άμυνας Π. Καμμένος στο 3ο ετήσιο συνέδριο “άμυνας και ασφάλειας” του Ελληνοαμερικάνικου εμπορικού επιμελητηρίου φρόντισε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στα ευρωατλαντικά αφεντικά του: “Είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε εγκαταστάσεις, τις ένοπλες δυνάμεις μας, αλλά και μεγάλες βάσεις στην περιοχή του Νοτίου Αιγαίου, προκειμένου να διευκολύνουμε τις δυνάμεις της Συμμαχίας να αναπτύξουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Η συγκυβέρνηση δίνει έναν αγώνα ταχύτητας στον εσωτερικό ανταγωνισμό με την Τουρκία, η οποία αναβαθμίζει τη θέση της στην ιμπεριαλιστική διείσδυση της λυκοσυμμαχίας στην Α. Ευρώπη με επίκεντρο την Ουκρανία, με την ανάληψη της εκ περιτροπής ηγεσίας της Δύναμης Ταχείας Επέμβασης “Αιχμή του Δόρατος”. Μέσα από τις σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας και ανταγωνισμού, τα δύο κράτη δίνουν τα ρέστα τους στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, εκμεταλλευόμενοι την ειδική γεωστρατηγική τους θέση.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 15/05 ο υπουργός αναφέροντας σε συνέδριο του economist την προγραμματισμένη συνάντησή του με τον αμερικάνο ομόλογό του Α. Κάρτερ στις 21/05 (η οποία ακυρώθηκε και αντικαταστάθηκε πιθανότατα με συνάντηση με την υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Κριστίν Γουόρμουθ), προανήγγειλε την πρόταση της συγκυβέρνησης προς τις ΗΠΑ για δημιουργία νατοϊκής βάσης στο ΝΑ Αιγαίο και την αναβάθμιση της βάσης στη Σούδα, ως κύριου κορμού και βάσης επιχειρήσεων της συμμαχίας. Αυτή η πρόταση αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ειδικό βάρος τη στιγμή που οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας των «28», παρουσία και του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ αποφάσισαν την διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων στα χωρικά ύδατα αλλά και στις ακτές της Λιβύης με υποτιθέμενο στόχο «τη διάλυση του “επιχειρηματικού μοντέλου” των δικτύων διακινητών στη Μεσόγειο». Τα θύματα του οικονομικού και πολεμικού ιμπεριαλισμού της Δύσης χρησιμοποιούνται με περίσσια κυνικότητα ως όχημα για τον έλεγχο της διακίνησης των ενεργειακών ροών και την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών στη Μέση Ανατολή. Και στο μοίρασμα της πίτας η ελληνική αστική τάξη θέλει μερίδιο και το εκφράζει ανοιχτά δια στόματος Καμμένου.

Και στα δυο συνέδρια ο Καμμένος χρησιμοποίησε ως διαπραγματευτικό χαρτί τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας ως προμαχώνα της Ευρώπης που δύναται να παίξει καταλυτικό ρόλο στις τρέχουσες εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένων και των “προκλήσεων ασφάλειας” που δημιουργούνται από την ανεύρεση και αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς κι από τον έλεγχο του συστήματος διαμετακόμισης ενέργειας: “Η Ελλάδα θα συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο στη νέα αυτή πρόκληση και θα αποτελέσει κόμβο για τη μεταφορά της Ενέργειας, ιδιαίτερα μέσω των αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου. Η γεωπολιτική εγγύτητα με περιοχές όπου μαίνονται κρίσεις αναδεικνύει την πρόσθετη αξία της Ελλάδας ως βασικής πύλης προς τις μεγάλες θαλάσσιες εμπορικές οδούς ανάμεσα στην Ευρώπη και τον ανατολικό κόσμο”.

Ο υπουργός άμυνας κλείνει ξεκάθαρα το μάτι στα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά κέντρα και προλειαίνει το έδαφος για την ενεργότερη συμμετοχή της Ελλάδας σε πολεμικές επενδύσεις του δυτικού κεφαλαίου, με πρόσχημα τόσο τον πόλεμο εναντίον του ισλαμικού φονταμενταλισμού όσο και την απόπειρα ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών από την Ευρώπη Φρούριο: “Η Ελλάδα διαθέτει ισχυρό αμυντικό σύστημα και αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις. Το αποδεικνύουν κάθε μέρα σε κάθε επιχειρησιακή αποστολή, σε κάθε πολυεθνική επιχείρηση και άσκηση. Διαθέτουμε εξαιρετικά σημαντικές εγκαταστάσεις, οι οποίες δίνουν ένα μοναδικό πλεονέκτημα στην ανάπτυξη σημαντικών ναυτικών και εναέριων δυνάμεων, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής”.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο δήλωσης πλήρους νομιμοφροσύνης εντάσσονται και οι χαριεντισμοί του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκη με την πρέσβυ του Ισραήλ Ιρίτ Μπεν-Άμπα στο Μέγαρο Μουσικής. Η αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση δια στόματος Δραγασάκη, νομιμοποιώντας πολιτικά και ηθικά το διαρκές αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού, προσβλέπει στην εμβάθυνση των διμερών σχέσεων Ελλάδας και Ισραήλ με κινητήριο δύναμη τη σύγκλιση εντός του έτους του ανώτατου συμβουλίου συνεργασίας (Το πρώτο ανώτατο υπουργικό συμβούλιο συνεργασίας πραγματοποιήθηκε στα Ιεροσόλυμα στις 8 Οκτωβρίου του 2013 με συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού Α. Σαμαρά). Ταυτόχρονα οι πολεμικές μηχανές των δυο χωρών προχωρούσαν σε κοινή αεροπορική άσκηση “με ιδιαίτερη σημασία”, όπως δήλωσε ο Καμμένος δίχως να μπει στον κόπο να εξηγήσει σε τι συνίσταται αυτή η ιδιαιτερότητα. Ο ίδιος, από τη Νέα Υόρκη, διαβεβαιώνοντας τους αμερικάνους πως δεν υπάρχει αλλαγή πλεύσης στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, πρότεινε την ένταξη και του Ισραήλ στο ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας- Κύπρου με σκοπό την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής. Οι κοινές ασκήσεις, όπως η δεκαήμερη Διακλαδική Άσκηση Μεσαίας Κλίμακας «Ηνίοχος 2015», εντάσσονται φυσικά μέσα στα πλαίσια αυτής της οικονομικής και στρατιωτικής συμμαχίας: “Μπορούμε να χτίσουμε μια μεγάλη συμμαχία και με τη βοήθεια των ΗΠΑ να μπορέσουμε να δώσουμε τη λύση ασφάλειας στην περιοχή. Γιατί να μην δώσουμε εναέριο χώρο, αυτό που χρειάζεται το Ισραήλ απ’ την Ελλάδα; Από το Ισραήλ στην Κύπρο και μέχρι την Κρήτη. Γιατί να μην υπάρχουν συμφωνίες προστασίας της μεγάλης οικονομική ζώνης, στον ορισμό της οποίας θα προχωρήσουμε και στην Ελλάδα; Γιατί να μην προχωρήσουμε και σε αμυντικές συμφωνίες;” Φυσικά, η δήλωση του Λαφαζάνη σε πολιτιστική παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής για πλήρη ταύτιση της κυβέρνησης με το αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας των παλαιστίνιων, μονάχα ως κακόγουστη φάρσα μπορεί να αντιμετωπιστεί…

Η στρατιωτική διπλωματία που αναπτύσσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας στα ίδια χνάρια των προκατόχων της, συνδέεται άμεσα με την οριοθέτηση και τον προσδιορισμό της ΑΟΖ, δηλαδή με τα συμφέροντα τόσο της ελληνικής αστικής τάξης όσο και διεθνών ομίλων, που επιδιώκουν την εξασφάλιση μεριδίου από την συνεκμετάλλευση των πλούσιων θαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων της περιοχής. Ενδεικτικό της σύνδεσης των στρατιωτικών ασκήσεων και της ανακήρυξης και συνεκμετάλλευσης της ΑΟΖ είναι ότι κατά τη διάρκεια της άσκησης «Ηνίοχος», 10 F 16 -πέντε ελληνικά και πέντε Ισραηλινά- με τα οποία πέταξαν οι Αρχηγοί ΠΑ Ελλάδας και Ισραήλ και πραγματοποίησαν ασκήσεις πάνω από το Καστελόριζο (το νησιωτικό συμπλέγματα του Καστελόριζου αποτελεί το «κλειδί» για την εγχώρια αστική τάξη, αφού αποτελεί σημείο οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο και με την Κύπρο και συνεπώς, η Τουρκία δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο!).

Παράλληλα πραγματοποιήθηκε και η αεροναυτική άσκηση ΗΠΑ, Ισραήλ και Ελλάδας «Noble Dina 15» (29 Απριλίου έως 14 Μαΐου 2015), η οποία πραγματοποιήθηκε από την Κρήτη μέχρι την Χάιφα του Ισραήλ. Σκοπός της ήταν η αξιολόγηση και ανάπτυξη του επιπέδου της συνεργασίας των συμμετεχόντων σε επιχειρησιακό και τακτικό/τεχνικό επίπεδο σε αντικείμενα: Πολέμου Επιφανείας, Ανθυποβρυχιακού Πολέμου, με χρήση και Αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας, Αεράμυνας, Διοικητικής Μέριμνας εν πλω, με χρήση και των οργανικών Ελικοπτέρων, Ηλεκτρονικού Πολέμου και Επικοινωνιών και Επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής.

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, πως η νέα συγκυβέρνηση δεν αλλάζει σε τίποτα την εξωτερική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εμμένοντας στην στρατηγική επιλογή της πρόσδεσης με τη νατοϊκή λυκοσυμμαχία και της δημιουργίας ενός οικονομικού-στρατιωτικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με ενεργό σύμμαχο το χουντικό καθεστώς της Αιγύπτου. Σε αυτήν την κατεύθυνση πραγματοποιήθηκε και η 2η Τρι­με­ρής Σύ­νο­δος Κο­ρυ­φής Κύ­πρου, Αι­γύ­πτου και Ελ­λά­δας στις 29 Απρίλη στη Λευ­κω­σία (η πρώτη είχε πραγματοποιηθεί στο Καΐρο στις 8 Νοεμβρίου του 2014 με τη συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού Α. Σαμαρά). Κύριο θέμα της ήταν η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και η συνεκμετάλλευση ενεργειακών πόρων, αλλά και η συνεργασία για τη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας σε τομείς όπως το εμπόριο, η ενέργεια, ο τουρισμός και οι μεταφορές καθώς και η συνεργασία σε θέματα ασφαλείας. Ήδη λίγες μέρες πριν ο έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας είχε πραγματοποιήσει διήμερη επίσημη επίσκεψη στην Αίγυπτο στα πλαίσια της στρατιωτικής συνεργασίας και της οργάνωσης κοινών στρατιωτικών ασκήσεων.

Η αλληλεγγύη των λαών που επικαλούνταν η “ριζοσπαστική αριστερά” ως αντιπολιτευόμενη δύναμη πάει περίπατο μπροστά στην ωμή κρατική realpolitik. Όπως ακριβώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βαθαίνει το ενδεχόμενο ενεργότερης συμμετοχής της Ελλάδας σε μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη, καθώς οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού οξύνονται μεσούσης της κρίσης και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δημιουργούν διαρκώς νέες θερμές εστίες έντασης. Μονάχα η συγκρότηση ενός πραγματικά διεθνιστικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου μπορεί να αποτελέσει ανασχετικό παράγοντα στο ενδεχόμενο ενός νέου αιματοκυλίσματος, που θα αποτελέσει το λάδι στα γρανάζια της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

 Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

20/5/15

Οι αντιφασιστικές πολιτοφυλακές της Arditi del Popolo (1918-1922)





Οι αντιφασιστικές πολιτοφυλακές της  Arditi del Popolo (1918-1922)
Η ιστορία της γέννηση, της ανάπτυξης και της παρακμής των λαϊκών πολιτοφυλακών που πολέμησαν τους φασίστες στην Ιταλία, της πρώτης αντι-φασιστικής ομάδας στον κόσμο, της Arditi del Popolo.

Στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η εργατική τάξη στην Ιταλία βρισκόταν σε κατάσταση επαναστατικού αναβρασμού. Αν και δεν ήταν ακόμη έτοιμοι να κατακτήσουν οι ίδιοι την εξουσία, οι εργάτες και αγρότες από το 1918 είχαν καταφέρει να κερδίσουν μια σειρά παραχωρήσεων από το κράτος: τη βελτίωση των μισθών, το εργασιακό οχτάωρο και την αναγνώριση των συλλογικών συμβάσεων.

Έως το 1919, ωστόσο, ένα νέο ρεύμα ριζοσπαστισμού είχε εμφυσήσει το εργατικό κίνημα. Κατά την διάρκεια εκείνου το έτους έγιναν 1.663 απεργίες σε ολόκληρη τη χερσόνησο, ενώ τον Αύγουστο το νεοσυσταθέν κίνημα των εργατικών αντιπροσώπων στο Τορίνο (ο προπομπός των εργατικών συμβουλίων) υπογράμμιζε την ανάπτυξη μιας νέας ζωντανής μαχητικότητας που αντλούσε τη δύναμή της από την αυτόνομη ικανότητα των εργατών να οργανώνονται στη βάση των ελευθεριακών αρχών και τα οποία είχαν «ως στόχο την προετοιμασία των ατόμων, των οργανώσεων και των ιδεών, σε μια συνεχή προ-επαναστατική ζύμωση, έτσι ώστε να είναι έτοιμοι να αντικαταστήσουν την εργοδοτική εξουσία στις επιχειρήσεις και να εγκαθιδρύσουν μια νέα τάξη πραγμάτων στην κοινωνική ζωή» [1].

Στην ύπαιθρο, οι αγρότες είχαν ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο ενάντια στο κράτος, καταλαμβάνοντας τις εκτάσεις γης που τους είχαν υποσχεθεί πριν από τον πόλεμο. Το διάταγμα Visochi του Σεπτέμβρη 1919 απλώς επικύρωνε τους συνεταιρισμούς που είχαν ήδη συσταθεί, ενώ οι “κόκκινες λίγκες” βοήθησαν περαιτέρω στην εγκαθίδρυση ισχυρών εργατικών συνδικάτων.

Ωστόσο, το 1919 σηματοδότησε επίσης τις πρώτες κινήσεις αντίδρασης του κεφαλαίου ενάντια στην αυξανόμενη επίθεση που δεχόταν. Μια συνάντηση των βιομηχάνων και των γαιοκτημόνων στη Γένοβα τον Απρίλιο σφράγισε τα πρώτα στάδια της “ιερής συμμαχίας” ενάντια στην άνοδο της εργατικής εξουσίας. Από τη συνάντηση αυτή καταρτίστηκαν σχέδια για τη δημιουργία, κατά το επόμενο έτος, τόσο της Γενικής Ομοσπονδίας της Βιομηχανίας και της Γενικής Ομοσπονδίας της Γεωργίας, οι οποίες επεξεργάζονταν από κοινού μια συγκεκριμένη στρατηγική για τη διάλυση των εργατικών συνδικάτων και των νεοσυσταθέντων συμβουλίων.

Όμως, οι βιομήχανοι και οι γαιοκτήμονες δεν θα μπορούσαν να επικρατήσουν στον αγώνα ενάντια στο εργατικό κίνημα από μόνοι τους. Οι ίδιοι οι εργάτες θα έπρεπε να υποταχθούν, και το εξεγερτικό τους πνεύμα να καμφθεί στους ίδιους τους δρόμους που περπατούσαν και στα χωράφια που καλλιεργούσαν. Για το σκοπό αυτό, το κεφάλαιο στράφηκε προς ένοπλη βία του φασισμού και στον μεγαλύτερη θιασώτη της, τον Μπενίτο Μουσολίνι.

O Σχηματισμός των φασιστικών ταγμάτων

Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, υπήρξε μια πραγματική άνθηση των αντεργατικών ομάδων: η Combat Fasci του Μουσολίνι, η Αντι-μπολσεβίκικη Λίγκα, η Fasci για την Κοινωνική Αγωγή, η Umus κ.λπ. Ταυτόχρονα, τα μέλη των εθελοντικών σωμάτων του πολέμου, οργανώθηκαν σε μια στρατιωτική δύναμη αποτελούμενη από 20.000 μέλη και τέθηκαν άμεσα στο πλευρό του αντεργατικού κινήματος.

Αυτό το κίνημα που αποτελούταν ως επί το πλείστον από τη μεσαία ή την μικρομεσαία τάξη, είχε στις τάξεις του κυρίως πρώην αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, υπαλλήλους γραφείου,  φοιτητές και αυτοαπασχολούμενους στις πόλεις, ενώ στην ύπαιθρο αποτελούταν κυρίως από γιους των κολίγων, μικροϊδιοκτήτες και διαχειριστές ακινήτων, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να ενταχθούν στις φασιστικές δυνάμεις στον πόλεμο κατά της Κόκκινης Απειλής. Η αστυνομία και ο στρατός ενθάρρυνε ενεργά τους φασίστες, προτρέποντας πρώην υπαλλήλους να ενταχθούν και να εκπαιδεύσουν τις ομάδες, δανείζοντας τους οχήματα και όπλα, ακόμη και επιτρέποντας εγκληματίες να εγγραφούν σε αυτά με την υπόσχεση παροχών και της ασυλίας. Άδειες όπλων, οι οποίες δεν παρέχονταν σε εργάτες και αγρότες, δίνονταν ελεύθερα στα μέλη των φασιστικών ταγμάτων, ενώ πυρομαχικά από τα κρατικά οπλοστάσια δίνονταν στους μελανοχίτωνες παρέχοντας τους ένα τεράστιο στρατιωτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους εχθρούς τους. Τελικά, τον Νοέμβριο του 1921, τα διάφορα τάγματα εφόδου ενώθηκαν κάτω από μια στρατιωτική οργάνωση γνωστή ως Principi, η οποία βασιζόταν σε μια ιεραρχία των τμημάτων, ομάδων, λεγεώνων και σε μια ειδικό στολή.


Η Arditi del Popolo
Για να αντισταθμίσουν τις ελλιπείς δυνάμεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI - Partito Socialista Italiana) και της κύριας συνδικαλιστικής οργάνωσης, την CGL, οι αγωνιστές των διαφόρων τάσεων, αναρχοσυνδικαλιστές, αριστεροί σοσιαλιστές, κομμουνιστές και οι ρεπουμπλικάνοι  σχημάτισαν τον Ιούνιο του 1921, τις λαϊκές πολιτοφυλακές, τις Arditi del Popolo (ADP), για να αναλάβουν τον αγώνα ενάντια στους φασίστες. Αν και υπήρχε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα, η ADP ήταν μια οργάνωση κυρίως της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι στρατολογήθηκαν από τα εργοστάσια, τα αγροκτήματα, τους σιδηρόδρομους, τα ναυπηγεία, εργοτάξια, λιμάνια και τις δημόσιες μεταφορές. Ορισμένα τμήματα της μεσαίας τάξης επίσης συμμετείχαν, μεταξύ των οποίων φοιτητές, υπάλληλοι γραφείου, καθώς και εργάτες άλλων επαγγελμάτων.

Σε οργανωτικό επίπεδο, η ADP στηριζόταν σε στρατιωτικές γραμμές έχοντας τάγματα, λόχους και ομάδες. Οι ομάδες αποτελούνταν από 10 μέλη και έναν αρχηγό της ομάδας. Τέσσερις ομάδες αποτελούσαν έναν λόχο με έναν διοικητή και τρεις λόχοι αποτελούσαν ένα τάγμα με τον δικό του διοικητή. Οι μηχανοκίνητες ομάδες χρησίμευαν για τη διατήρηση της επικοινωνίας και των δεσμών μεταξύ της γενικής διοίκησης και των συνόλου του μαχητικού δυναμικού της. Παρά τη δομή της, η ADP παρέμεινε αρκετά ελαστική έτσι ώστε να σχηματίσει μια ταχεία δύναμη αντίδρασης για την αντιμετώπιση των φασιστικών απειλών. Η συμπεριφορά της ADP υπαγορευόταν από την εκάστοτε πολιτική ομάδα που κυριαρχούσε σε κάθε μέρος, αν και τα περισσότερα τμήματα είχαν μια αυτονομία σχετικά με τις δράσεις τους.

Οι διάφορες ομάδες εξελίχθηκαν γρήγορα σε όλες τις περιοχές της χώρας, είτε ως νέες ομάδες, είτε ως μέρος των ήδη υπαρχόντων ομάδων όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας (PCDI - Partito Comunista d'Italia), η παραστρατιωτική Arditi Rossi στην Τεργέστη, οι Figli di nessuno στη Γένοβα και στη Vercelli, η Προλεταριακή Λίγκα (Lega Proletaria - που συνδεόταν με τη PSI). Συνολικά, τουλάχιστον 144 τμήματα είχαν συσταθεί μέχρι το τέλος του καλοκαιριού του 1921, με συνολικά περίπου 20.000 μέλη. Τα μεγαλύτερα τμήματα ήταν τα τμήματα του Λάτσιο με περίπου 3.300 μέλη, και εν συνεχεία αυτά της Τοσκάνης, με 18 τμήματα, και συνολικά 3.000 μέλη.

Η ADP δημιούργησε πολύ γρήγορα τη δική της κουλτούρα και ταυτότητα με τα διάφορα ξεχωριστά τμήματα να προωθούν και τα δικά τους λογότυπα και σύμβολα μάχης. Ενώ η ADP στο σύνολό της είχε ως σύμβολο  ένα κρανίο που περιβαλλόταν από ένα δάφνινο στεφάνι με ένα στιλέτο στα δόντια του, και το σύνθημα A Noi (για εμάς), το λογότυπο των διοικητών ήταν ένα στιλέτο που περιβαλλόταν από μια βελανιδιά και ένα δάφνινο στεφάνι. Η ivetavecchia εν τω μεταξύ, δεν άφηνε πολλά στη φαντασία, όταν επίλεγε για πανό της - ένα τσεκούρι το οποίο έσπαγε το φασιστικό σύμβολο! Αν και δεν είχαν, ούτε ήθελαν τη δική τους στολή, συνήθως τα μέλη της ADP προτιμούσαν να ντύνονται με μαύρα πουλόβερ, σκούρο γκρι παντελόνι, με ένα κόκκινο λουλούδι στο κουμπότρυπες τους. Τα τραγούδια τους ήταν άμεσα και επιθετικά, όπως ακριβώς ήταν και οι ίδιοι:

Έχουμε καταστείλει τη βία
των μισθοφόρων φασιστών
Όλοι μας οπλισμένοι στο ιππικό
της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
Αυτή η αιώνια νεότητα
ανανεώνεται με την πίστη
των ανθρώπων που απαιτούν ισότητα και ελευθερία.

Η φασιστική επίθεση
Ο Ιταλός αναρχικός Ερρίκο Μαλατέστα, σχολιάζοντας τις μαζικές καταλήψεις εργοστασίων στη βόρεια Ιταλία το Σεπτέμβριο του 1920 στην οποία συμμετείχαν 600.000 εργάτες, προέβλεψε: «Αν δεν συνεχίσουμε μέχρι το τέλος, θα πληρώσουμε με δάκρυα αίματος για τους φόβους που τώρα εμφυσούμε στην αστική τάξη». Τα λόγια έμελε να είναι προφητικά, καθώς τόσο το PSI όσο και η CGL, αντί να επεκτείνουν τον αγώνα από τα εργοστάσια στις κοινότητες, συνεργάστηκαν με το κράτος για να επιστρέψουν οι εργάτες στις δουλειές τους. Από το σημείο αυτό και μετά  το κράτος ακολούθησε μια εντελώς επιθετική στάση και τα τάγματα της “επαναστατικής δράσης” του Μουσολίνι εφοδιάστηκαν με αρκετά όπλα για να βγουν στους δρόμους.

Μέχρι το σχηματισμό της ADP, οι φασίστες ως επί το πλείστον είχαν τον έλεγχο της κατάστασης. Ξεκινώντας με μια επίθεση στο δημαρχείο της Μπολόνια, οι φασιστικές ομάδες σάρωσαν ολόκληρη την ύπαιθρο σαν ένα δρεπάνι, αναλαμβάνονταςεκστρατείες αντιποίνωνκατά τωνκόκκινωνχωριών. Μετά την επιτυχία τους εκεί, άρχισαν να επιτίθενται στις πόλεις. Τα εργατικά συνδικάτα, τα γραφεία των συνεταιρισμών και των αριστερών καταστράφηκαν στην Τεργέστη, στη Μόντενα, και τη Φλωρεντία μέσα στους πρώτους μήνες του 1921. Όπως γράφει ο Rossi, (οι φασίστες) είχαν «τεράστια πλεονέκτημα σε σχέση με το εργατικό κίνημα σχετικά με την δυνατότητα μεταφορών και συγκέντρωσης ... Οι φασίστες είναι γενικά χωρίς δεσμούς ... μπορούν να ζουν οπουδήποτε ... Οι εργάτες, αντίθετα, είναι δεμένοι με τα σπίτια τους ... το γεγονός αυτό δίνει στον εχθρό κάθε πλεονέκτημα, μιας και μπορούν να επιτίθενται σε περιοχές αντί να αμύνονται, ενώ επίσης μπορούσαν να προβούν σε ένα πόλεμο κινήσεων αντί ενός πολέμου θέσεων» [2].

Ωστόσο, μέχρι το Μάρτη του 1921, υπήρχαν ολοένα και περισσότερες ενδείξεις πως δομές άμυνας ενάντια στους φασίστες τίθονταν σε δράση από την εργατική τάξη. Στο Λιβόρνο, όταν μια εργατική συνοικία (Borgo dei Cappucini) δέχθηκε επίθεση από τους φασίστες, ολόκληρη η γειτονιά κινητοποιήθηκε εναντίον τους, διώχνοντας τους από την πόλη. Τον Απρίλιο, όταν οι φασίστες ξεκίνησαν μια επίθεση σε ένα από τα εργατικά κέντρα (Camero del Lavoro), οι εργάτες συμμετείχαν σε απεργιακή κινητοποίηση και περικύκλωσαν τη φασιστική ομάδα, με αποτέλεσμα την εμφάνιση του στρατού για την υπεράσπιση των φασιστών. Μέχρι τον Ιούλιο, η εργατική τάξη είχε δημιουργήσει τις δικές της ένοπλες πολιτοφυλακές - την Arditi del Popolo.

Η Arditi del Popolo σε δράση
Η πρώτη δράση της ADP έγινε στο Piombino στις 19 Ιουλίου 1921, όταν επιτέθηκαν σε μια συνάντηση φασιστών  και περικύκλωσαν τους φασίστες. Όταν η Βασιλική Φρουρά προσπάθησε να παρέμβει, αναγκάστηκαν και αυτοί να παραδοθούν. Η ADP κράτησε τον έλεγχο των δρόμων για μερικές ημέρες έως ότου το ολοένα αυξανόμενο μέγεθος των αστυνομικών δυνάμενων τους αναγκάσει να αποχωρήσουν. Στη Sarzana, η ΑDP πήγε να ενισχύσει τον τοπικό πληθυσμό, που είχε καταφέρει να συλλάβει έναν από τους σημαντικότερους ηγέτες των φασιστών τον Renato Ticci. Όταν μια ομάδα 500 φασιστών προσπάθησε να διασώσει τον Ticci, η ADP ήταν εκεί για να αναγκάσει τους φασίστες να τραπούν σε φυγή προς την εξοχή. 20 φασίστες (ίσως και περισσότεροι) σκοτώθηκαν και ο αρχηγός τους, σχολίασε: «Η ομάδα, που είχε τόσο πολύ συνηθίσει να νικάει έναν εχθρό ο οποίος σχεδόν πάντα έτρεχε να σωθεί, ή προέβαλε ελάχιστη αντίσταση, δεν μπορούσε, και δεν ήξερε πώς να υπερασπιστεί τον εαυτό τους».

Το ξεπούλημα
Ωστόσο, καθώς η ADP αποκτούσε μια επιθετική ορμή στους δρόμους, προδόθηκε από το PSI που ενδιαφερόταν περισσότερο να υπογράψει μια συμφωνία ανακωχής με τους φασίστες, και αυτό σε μια εποχή που οι φασίστες ήταν ευάλωτοι. Οι σοσιαλιστικοί αγωνιστές αναγκάστηκαν από την ηγεσία τους να αποσυρθούν από την ADP, ενώ η CGL έδωσε εντολή στα μέλη της να αποχωρήσουν από την οργάνωση επίσης. Ένας συνδικαλιστής ηγέτης, ο Matteotti, επιβεβαίωσε αυτό ξεπούλημα στην εφημερίδα της ένωσης Battaglia Sindicale: «Μείνετε στο σπίτι και μην ανταποκρίνεστε στις προκλήσεις. Ακόμη και η σιωπή, ακόμη και δειλία, είναι μερικές φορές ηρωική».

Οι κομμουνιστές πήγαν ένα βήμα παραπέρα, δημιουργώντας τις δικές τους ομάδες με καθαρή “ταξική συνείδηση”, αποδεκατίζοντας έτσι το κίνημα περαιτέρω. Σύμφωνα με τον Γκράμσι: «η τακτική ... ήταν απαραίτητη για να αποφευχθεί ο έλεγχος των μελών του κόμματος από μια ηγεσία, που δεν ήταν η ηγεσία του κόμματος». Πολύ σύντομα, απέμειναν μόλις 50 τμήματα των 6.000 μελών, τα οποία υποστηρίζονταν τόσο από την αναρχοσυνδικαλιστική Unione Sindicale Italiana (USI) και την αναρχική Unione Anarchica Italiana (UAI).

Ένας αριθμός από αυτά τα τμήματα ανέλαβαν και πάλι δράση τον Σεπτέμβριο στο Piombino, όταν οι φασίστες, οι οποίοι είχαν κάψει τα γραφεία του PSI (η ίδια οργάνωση που τους είχε ξεπουλήσει ένα μήνα πριν), είχαν αναχαιτιστεί από μια αναρχική περιπολία και αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή. Το Piombino σύντομα έμελλε να γίνει το νευραλγικό κέντρο της άμυνας ενάντια στο φασισμό, και να αμυνθεί περαιτέρω ενάντια φασιστική επίθεση, τον Απρίλιο του 1922, πριν τελικά υποκύψει μετά από μία μισή μέρα σφοδρών μαχών, όταν οι φασίστες, με τη βοήθεια της Βασιλικής Φρουράς, ήταν σε θέση να καταλάβουν τα γραφεία της USI.
Τον Ιούλιο του 1922 η ρεφορμιστική γενική απεργία για την υπεράσπιση τωνπολιτικών ελευθεριών και του Συντάγματος” σήμανε την οριστική κατάλυση του εργατικού κινήματος, μιας και οι στάσεις εργασίας δεν συνοδεύτηκαν, και δεν θα μπορούσαν να συνοδευτούν από επιθετικές ενέργειες άμεσης δράσης. Οι φασίστες απλά έθεσαν και πάλι σε λειτουργία τις δημόσιες υπηρεσίες με απεργοσπάστες και επίσης πήραν τον έλεγχο των δρόμων. Με την κατάρρευση της απεργίας, οι φασίστες συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τα τελευταία εναπομείναντα προπύργια της αντίστασης, ένα εκ των οποίων στο Λιβόρνο, υπέκυψε από σε ένα τάγμα 2.000 φασιστών.

Σημειώσεις:

[1] L. Williams - Proletarian Order (1975)

[2] A.Rossi - The Birth of Fascism (1938)


μτφ kostav